Słowianie i wilk

W mitologii słowiańskiej wilk ma związki z obrzędowością myśliwską, ze starszą warstwą wierzeń kultury łowieckiej. Wilczych skór używano podczas tańców obrzędowych, przebierano się w nie, co miało w magiczny sposób obdarzyć myśliwych siłą wilka. Być może dalekim echem tych obrzędów był fakt, że oficerowie husarscy nosili jako odznakę stopnia wilcze skóry, podczas gdy towarzysze zadowalali się skórą lamparta czy tygrysa

Moc przemiany, przybierania wilczej postaci, przypisywano Welesowi – bóstwu chtonicznemu Nawii (zaświatów), ale również opiekunowi bydła.

W słowiańskich wierzeniach ważną rolę odgrywały duchy leśne i zwierzęce. Ich siedzibą była kraina zmarłych lub gęste niedostępne lasy. Tajemniczość lasu potęgowało występowanie w nim dzikich zwierząt, które miały być personifikacją złych duchów. Główny duch, władca wszystkich zwierząt zamieszkujących knieje przybierał postać wilka, puchacza lub wichru, a jego strażą przyboczną były niedźwiedzie. Ludzie ze względu na niebezpieczeństwa czyhające w lesie bali się do niego wchodzić. Dla tych, którzy jednak musieli, sporządzano amulety odstraszające złe moce i duchy oraz dodające odwagi. Najbardziej obawiano się wilków i wilkołaków. Słowianie, choć fascynowali się ich siłą i tajemniczością, ze strachu starali się nie wymawiać nazwy wilka przy uroczystościach, stąd znane jest dziś powiedzenie "nie wywoływać wilka z lasu"